سلام به همه دوستان عزیز
گاهی وقتها یادم میره کی هستم فکر کنم تو هم شاید شما هم اینطور شده باشید گاهی وقتها میخوای از اون فضای همشگی بیای بیرون یکی دیگه بشی نمیدونم کار درستیه یا نه ولی گاهی اوقات یواشکی خودم اینکار رو میکنم پیشنهاد تو هم اینکار رو بکن تجربه بدی نیست هر از گاهی هم خوبه البته هر ازگاهی نه همیشه متنهایی که در زیر می خونی مربوط به همون زمانهاست گفتهای من نیست ولی انتخاب خودم هستن
ساعت شنی ام سنگی خرد شده فرو ریختم خالی شدم مرا برگردان
چمدانت را می بستی مرگ ایستاده بود و نفس هایم را می شمرد
دلتنگی خوشه ی انگور سیاه است لگدکوبش کن لگدکوبش کن بگذار ساعتی سربسته بماند مستت می کند اندوه
پیش تر از آنکه بروی ، تنهایی من همیشه آغاز می شود . از آن تو این جهان پر رفت و آمد . مرا همین کلمات کافیست ، که همیشه بوی ترا بدهم
پرنده نیستم اما از قفس بَدَم می آید دلم می خواهد آفتاب که سر می زند پرندگان همه از شادی بال در بیاورند و مرا هم که خواب صبحگاهی ام بی شک در بسته وُ تکراریست بیدار کنند . پرنده ی قفس نشین نه با طلوع آفتاب شاد می شود نه از غروب آن دلگیر
دیشب که آسمان را نوشیدم ، فلس ستاره در دهنم ماند . تا بامداد ، انبوه واژه هایم برق می زد ، و ماه در گلوگاهم می خواند
از یک گوشه ی اتاق به گوشه ی دیگر سفر می کند تمام فاصله اش تا من همیشه همینقدر است تنهایی
خود را از عکس با همه می چینم حفره ای از واهمه حرف می زند
بوی رفتن می دهی . در را باز می گذارم وقتی برو که گنجشک ها و ستاره ها خوابند
با مداد سبز خطی بر کمر تو کشیدم تا نتوانی پروانه ای شوی و از دستانم بگریزی
باید به ابعاد دیگری رسید مثلا باید دست ها بتوانند خیلی راحت به بال بدل شوند. باید انسان در آینه ها خودش تغییر کند نه رنگ پیراهنش. زمین مثل ورقی از آهن زنگ زده است.
تمامی ثروت من باد است اسب ِ خواب ها و خیال ها . که مهربان جهان را می نوازد به آوای خوش چنان من که نام تو را
تو هم شبیه دیگران هستی شیفته پرواز اما هیچ کس شبیه تو نیست آن ها هیچ کدام بال ندارند
تو به عمر رفته ی من می مانی که چو روز ِ منتظران طی شد به که دست ِ دوستی بدهیم ؟ که نه دوست ماند و نه دست افسوس ! تو بگو چه بود و چه شد ؟ کی شد ؟
دفعه دیگه از از فضای همیشگی بیرون زدم بازم براتون سوغات دل میارم
دوستون دارم
داداش کوشا
نظر خواهی در مورد ازدواج